Rodzinę języków tajskich tworzą języki używane na południu Chin oraz na południu i wschodzie Azji. Należy do nich między innymi tajski. To język urzędowy Tajlandii, ale mówią nim głównie mieszkańcy Bangkoku, stolicy kraju i okolic. W innych częściach państwa używa się dialektów, ale większość osób zna język oficjalny.
Duża ilość słów w języku tajskim ma swe źródło w Sanskrycie, dotyczy to zwłaszcza wyrazów wielosylabowych. Cechami charakterystycznymi są na pewno sposób wymowy i alfabet sylabiczny, służący do zapisu języka. W alfabecie takim jedną literą oznacza się zwykle całą sylabę, a także samogłoski domyślne. W tajskim nie ma podziału na małe i wielkie litery.
Odstępy występują między zdaniami, ale nie pojawiają się między wyrazami. Osobom uczącym się tego języka sprawia problemy właściwa transkrypcja alfabetu na pismo łacińskie. Brakuje obowiązującego sposobu, a te istniejące najczęściej mocno od siebie odbiegają. Inną cechą języka jest jego tonalność.
Występuje 5 tonów, a zaliczają się do nich wysoki, średni, niski oraz wzrastający i opadający. Wszystkie, poza tonem średnim, zaznacza się w piśmie. Właściwa intonacja decyduje o znaczeniu wyrazów, które mogą mieć aż 5 znaczeń. Związki znaczeniowe zależą też od pozycji danego słowa w zdaniu.
Zdania buduje się w dosyć prosty sposób. W języku tajskim wyrazy nie odmieniają się. Szyk zdania przypomina szyk w językach europejskich. Tajski dla mieszkańców Europy to język egzotyczny pod wieloma względami, a jego nauka może stanowić pewne wyzwanie.
To jeden z tych języków, w których szacunek dla rozmówcy i uprzejmość wyrażane są prawie w każdym wypowiadanym zdaniu..
