W języki szwedzkim mówi około 9 mln ludzi. Ma on status języka urzędowego w Szwecji, Finlandii i Unii Europejskiej. Wywodzi się z indoeuropejskiej rodziny językowej. Należy obok norweskiego, islandzkiego czy duńskiego do grupy północnogermańskiej. Ze względu na tak bliskie pokrewieństwo językowe Szwedzi bez większych kłopotów porozumiewają się z mieszkańcami Norwegii i Danii. Podstawę oficjalnego języka szwedzkiego stanowi dialekt sztokholmski.
W mowie codziennej istnieje kilka dialektów, ale różnice między nimi nie utrudniają wzajemnej komunikacji. Zwłaszcza na południu Szwecji wyraźnie słychać wpływy duńskie. Język szwedzki cieszy się opinią melodyjnego, na co wpływa istnienie dwóch rodzajów ruchomego akcentu. Posiada 20 dźwięków samogłosek, do których zapisu służy tylko 9 znaków. Wyróżnia się samogłoski długie i krótkie, przy czym jedną można wymawiać na kilka sposobów. Wymowa decyduje często o znaczeniu danego wyrazu.
W szwedzkim występują tylko dwa przypadki i dwa rodzaje. Odmiana czasownika w czasie teraźniejszym nie stanowi wyzwania dla osób uczących się języka. Zupełnie inaczej przedstawia się sprawa z pozostałymi czasami, na co wpływa duża ilość wyjątków. W nauce największą uwagę należy skierować na opanowanie właściwego akcentu i szyku wyrazów w zdaniu. Szwedzki jako język pochodzenia germańskiego wykazuje pewne podobieństwo do innych języków z tej rodziny. Przejawia się to w niektórych strukturach gramatycznych czy słownictwie.
Istnieje również wiele zapożyczeń pochodzenia angielskiego, niemieckiego czy francuskiego..