Język słoweński zalicza się do słowiańskiej grupy językowej, stanowiącej część wielkiej rodziny języków indoeuropejskich. Reprezentuje południowosłowiański zespół językowy. Pokrewieństwo łączy go z niektórymi dialektami języka chorwackiego. Po słoweńsku mówi niewiele osób, bo tylko 2,5 mln.
Przeważają wśród nich mieszkańcy Słowenii, osiedleni także w Austrii, Serbii, Chorwacji, we Włoszech i na Węgrzech. Słoweński ma status języka urzędowego na Słowenii oraz w Unii Europejskiej. W tym języku powstały najstarsze słowiańskie rękopisy, które datuje się na XI wiek. Początkowo słoweńskim posługiwały się tylko niższe warstwy społeczeństwa, pozostali zaś mówili po niemiecku.
Dlatego właśnie nawet we współczesnym języku mówionym pojawiają się często germanizmy. Język ten przez niektórych uważany jest za bardzo trudny do opanowania. Choć posługuje się nim tak mało osób, wyróżnia się aż 46 dialektów, które dzielą się na 7 grup. Różnice dotyczą zwykle wymowy i akcentu, ale osoby mówiące różnymi dialektami rozumieją się bez większych przeszkód.
Do zapisu języka służy nieco zmieniony alfabet łaciński. Obejmuje on 25 liter i 3 dwuznaki. Występują samogłoski długie i krótkie. Akcent języka słoweńskiego przysparza trudności uczącym się.
Może on zmieniać swoją pozycję i padać na różne sylaby. Akcent decyduje często o znaczeniu danego wyrazu. Język słoweński wyróżnia się tym, że zachował liczbę podwójną, służącą do oznaczenia parzystości innym sposobem niż przez liczbę mnogą. Stosuje się ją również we współczesnej mowie, odmieniając rzeczowniki, czasowniki oraz przymiotniki.
.
