Zagadnienie przynależności języka koreańskiego do jakiejkolwiek rodziny językowej budzi wiele kontrowersji. Językoznawcy reprezentują tu odmienne poglądy, jedni skłonni są zaliczyć go ałtajskiej rodziny językowej, inni dopatrują się pokrewieństwa z językiem japońskim. Duża część opracowań klasyfikuje język koreański jako izolowany, a więc taki, który nie wykazuje podobieństwa do żadnego innego. Po koreańsku mówią mieszkańcy Korei Północnej i Południowej, a także mniejszości narodowe w Chinach, Japonii, Kazachstanie czy Stanach Zjednoczonych.
Na język koreański składa się kilka dialektów, a różnią się one przede wszystkim akcentem. W północnej części półwyspu koreańskiego podstawą języka oficjalnego jest dialekt z okolic Pjongjangu. W południowej części język bazuje na dialekcie, jakiego używają mieszkańcy Seulu. Tutaj również o wiele częściej da się usłyszeć słowa pochodzenia angielskiego, które dla Koreańczyków z Północy brzmią obco.
W języku koreańskim dostrzec można też zapożyczenia chińskie, a niektóre elementy gramatyki nawiązują do struktur japońskich. Ucząc się koreańskiego warto zwracać uwagę na występujące tu liczne formy grzecznościowe. Stosuje się inne, zależnie od wieku rozmówcy czy relacji z nim. Alfabet koreański, inaczej hangul, to pismo fonetyczne i sylabiczne, składające się z 24 znaków.
Samogłoski i spółgłoski występują oddzielnie, a nie w układzie alfabetycznym. Hangul powstał na zlecenie króla, a celem miało być obniżenie poziomu analfabetyzmu wśród społeczeństwa. Dlatego właśnie alfabet ten nie sprawia trudności uczącym się..
