Większość języków, w jakich porozumiewają się mieszkańcy kontynentu europejskiego, łączy jedno- przynależność do indoeuropejskiej rodziny językowej. Wyjątek od tej reguły stanowią takie języki jak fiński, estoński czy węgierski. Zwłaszcza te dwa pierwsze łączy silne pokrewieństwo, ponieważ reprezentują uralską rodzinę językową, a w niej grupę bałtyckofińską. Język fiński ma status urzędowego zarówno na terenie Finlandii – tu obok szwedzkiego, jak i w Unii Europejskiej. Jako język mniejszości narodowej występuje w Szwecji i w Republice Karelii na terenie Rosji, a także na północy Norwegii i w Estonii. Posługuje się nim blisko 6 mln osób.
Istnieje język ponadregionalny, a obok także wiele dialektów, jakimi Finowie mówią na co dzień. Znacznie odbiegają one od języka pisanego, zarówno pod względem gramatycznym, jak i fonetycznym. Wszystkie języki ugrofińskie są zbliżone do siebie pod względem gramatyki. A język fiński dodatkowo wykazuje pewne cechy wspólne ze szwedzkim, zwłaszcza w zakresie słownictwa. Zadecydowały o tym historyczne kontakty. Charakterystyczną cechą języka fińskiego jest aglutynacja, w efekcie której przez dołączanie wielu sylab powstają niekiedy bardzo długie wyrazy.
Ponadto brakuje tu czasu przyszłego, a także rodzaju gramatycznego. Występuje zaś aż 15 przypadków. Akcent ma pozycję stałą i pada na pierwszą sylabę wyrazu. Ważne jest zaznaczanie długich i krótkich głosek, zarówno w mowie, jak i odpowiednim znakiem na piśmie. Do zapisu języka służy alfabet łaciński, a fińska ortografia ma ścisły związek z wymową słów..
