Na terenie Bośni i Hercegowiny istnieją trzy języki urzędowe, a jednym z nich jest bośniacki. Stanowi on mowę ojczystą dla blisko 2, 5 miliona osób.
Oprócz mieszkańców Bośni i Hercegowiny mówi nim część Chorwatów, Macedończyków, a także Boszniacy, żyjący zarówno w regionie Sandżak w Serbii blisko granicy z Czarnogórą, jak i w Niemczech i Stanach Zjednoczonych. Z racji pochodzenia, język bośniacki wykazuje znaczne podobieństwo do serbskiego i chorwackiego zarówno pod względem pisowni, gramatyki, jak i słownictwa.
Stąd liczne kontrowersje wokół jego nazwy, kwestionujące niekiedy całkowitą odrębność. Określenia język bośniacki używa się od czasów rozpadu Jugosławii w 1995 roku.
Wiele lat wcześniej z kolei mówiono o subwariancie bośniackim w ramach języka serbsko-chorwackiego, a istnieją nawet zwolennicy teorii wskazującej, że korzeni języka bośniackiego należy szukać w średniowieczu. Na rok 1995 datuje się narodziny języka standardowego, co zaowocowało ukazaniem się w niedalekiej przyszłości słowników oraz podręczników do nauki języka bośniackiego.
Współcześnie zapisuje się go alfabetem łacińskim, w przeszłości używano też cyrylicy. Teren, na którym mieszka największa liczba osób, posługujących się bośniackim, stanowił w przeszłości miejsce, gdzie sąsiadowały ze sobą kultury wschodnie i zachodnie.
Dawne dzieje świata wpłynęły na język bośniacki, decydując w pewien sposób o jego wyjątkowości. To chyba jedyny język z grupy południowosłowiańskich, który odznacza się tak dużą ilością zapożyczeń pochodzenia perskiego, tureckiego czy arabskiego.
.
