Początki języka białoruskiego sięgają XIV w. Wywodzi się on, wraz z ukraińskim i rosyjskim, z języka staroruskiego. W kształtowaniu się języka białoruskiego dużą rolę odegrali polscy artyści, co zapewne wpłynęło na całkiem sporą ilość polskich zapożyczeń, jakich doszukać się można w mowie ojczystej mieszkańców Białorusi. Język białoruski reprezentuje indoeuropejską rodzinę językową, zaliczając się grupy wschodniosłowiańskiej. W jego ramach wyróżnia się północno-wschodnie i południowo-zachodnie zespoły dialektów, a dodatkowo jeszcze grupy przejściowe. Na tych ostatnich opiera się białoruski język literacki, którego powstanie datuje się na XIX w. Cechą w pewien sposób odróżniającą język białoruski od tak blisko związanych z nim języków, ukraińskiego i rosyjskiego, jest fonetyczny charakter ortografii.
Oznacza to, że sposób zapisu danego słowa ściśle wynika z jego wymowy. Współczesna wersja języka to efekt dwukrotnej jego reformy, co odzwierciedlało się między innymi w odmiennych metodach zapisu. Oprócz rodowitych Białorusinów, językiem białoruskim posługują się też Polacy, zamieszkali na terenie kilku gmin w województwie podlaskim, gdzie przyznano mu status oficjalny. Liczba osób mówiących na co dzień po białorusku stale zmniejsza się na rzecz mówiących po rosyjsku. Język rosyjski dominuje też w mediach czy na szczeblu oficjalnym, chociaż konstytucja białoruska cały czas przyznaje pierwszeństwo białoruskiemu. Wobec tego mówi się nawet o możliwym wyginięciu tego języka w przyszłości..
