Długa historia, zjawisko dyglosji oraz szeroki zasięg to znaki szczególne języka arabskiego. To język afroazjatycki, reprezentujący rodzinę języków semickich, w której należy, zależnie od przyjętego podziału, do grupy południowo-zachodniej lub zachodniej. Arabskim posługują się nie tylko mieszkańcy Arabii Saudyjskiej, ale również wielu państw na Bliskim Wschodzie czy na północy Afryki. To mowa ojczysta blisko 300 milionów osób w prawie 20 krajach. Dlatego właśnie język arabski odgrywa tak znaczącą rolę na językowej mapie świata.
Dla jej podkreślenia został uznany jednym z oficjalnych języków Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Początki klasycznego języka, czyli dominującego w religii, literaturze i kulturze, sięgają VII w. n. e., a więc czasów spisania Koranu.
Jednak pierwsze dialekty arabskie, według zachowanych inskrypcji, datuje się na VIII w. p. n. e. W oparciu o język klasyczny, w XIX wieku, powstał współczesny język arabski, znany na świecie pod angielską nazwą MSA (Modern Standard Arabic).
Bez względu na obszar występowania odznacza się on stałymi zasadami gramatycznymi i tym sposobem wiąże mieszkańców państw arabskich całego świata. Odmiany klasyczna i współczesna języka arabskiego mają, mimo wszystko, wiele cech wspólnych. Język standardowy pojawia się dziś przede wszystkim w formie pisanej, a więc w literaturze, religii czy nauce. Zainteresowanie wśród osób uczących się języka arabskiego budzi charakterystyczny sposób zapisu wyrazu- od strony prawej od lewej. W komunikacji codziennej używa się wielu dialektów, niekiedy tak bardzo zróżnicowanych, że trudno porozumieć się nawet mieszkańcom różnych stron świata arabskiego.
Istnienie dialektów obok standardowej, literackiej wersji języka, to właśnie zjawisko dyglosji, tak charakterystyczne dla języka arabskiego już od epoki średniowiecza..
